هلوکاست به معنای سوزاندن چیزی با آتش است که به طور کامل از بین برود. برای اولین بار در سال 1942 میلادی فردی به نام << الی ویزل >> از این نام استفاده کرد. در آن زمان هیچ کس و هیچ محفل علمی ، تاریخی ، مطالعاتی و تحقیقاتی به آن توجه نکرد. در اواخر جنگ جهانی دوم صحنه های دلخراش بعضی از اردوگاه های اسرا و اجساد روی هم انباشته شده که از بیماری تیفوس جان داده بودند زمزمه های ایجاد کوره های آدم سوزی را افزایش داد. صهیونیست ها با ابزار تبلیغاتی خود به طور گسترده روی این مسئله سرمایه گذاری کردند. صهیونیسم جهانی برای تثبیت هولوکاست اهمیت سیاسی فوق العاده ای قائل است و برای همین است که تنها نویسندگانی برنده ی جایزه ی نوبل می شوند که ارادتی خالصانه و صادقانه نسبت به صهیونیسم و ماجرای دروغین قتل عام 6 میلیون یهود داشته باشند. جایزه ی ادبی نوبل 2002 میلادی به یک یهودی مجارستانی به نام << ایمرکرتس >> داده شد. موضوع آثار وی در مورد یهودی کشی نازیسم است. صهیونیسم سیاسی اساساً و ذاتاً یک پدیده ی استعماری است که در آن به مسئله ی ایجاد کشوری مهاجر نشین توجه شده است. استثمار << افراد بومی >> منحصراً در دستور کار صهیونیست ها نیست بلکه محروم کردن بومی ها از زمینشان اخراج آن ها برای گرفتن کارشان مجبور کردن آن ها به جلای وطن یا ایجاد استضعاف سیاسی در مملکت و خلاصه استقرار اختلاف نژادی و گرفتن جای آن ها هدف اصلی صهیونیست ها است. شعار های اصلی صهیونیسم سیاسی نیز با این اصول هماهنگ است؛سرزمین یهودی، کار یهودی ، دولت یهودی.1