فوریسون به عکس های ساختگی از اتاق های گاز مورد ادعای صهیونیست ها اشاره می کند. با استناد به مدارک غیر قابل انکار با تعجب می پرسد که اگر این عکس ها واقعی است چگونه سربازان آلمانی مورد ادعا بدونماسک و بی آن که کم ترین پوششی بر دهان بینی و چشم خود داشته باشند در اتاق های مالامال از گاز های کشنده ایستاده اند و جان کندن یهودیان محکوم را نظارت می کنند؟! یا در باره ی یکی دیگر از عکس های مورد ادعای صهیونیست ها که جمعی از یهودیان را در محاصره ی چند تانک نشان می دهد با ارائه ی اسناد و شواهدی خواندنی و غیر قابل تردید نشان می دهد که تانک ها در این عکس انگلیسی هستند نه آلمانی و....

او هزاران سند را در این زمینه بررسی کرده است و طی سال ها تحقیق از همه ی مراکز مورد ادعای صهیونیست ها مانند اتاق های گاز موزه ی ساختگی کوره های آدم سوزی و داخائودر مونیخ آلمان بازدید کرده و در نهایت بدون کمترین تحلیل و تنها به زبان اسناد نشان داده است که ماجرای کشتار یهودیان در آلمان نازی یک دروغ بزرگ تاریخی و فریب شرم آور افکار عمومی است چیزی که از صهیونیست های نیرنگ باز به هیچ وجه دور از انتظار نیست.

در اوایل دهه ی هشتاد قرن نوزدهم تعدادی از اعضای بین المللی صهیونیست ها با استناد به دایتان ساختگی کشتار شش میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم برای پیش گیری از فراموش شدن مظلومیت این قوم! پیش نویس قانونی را تهیه کردند و در ژوئیه ی سال 1990 میلادی در فرانسه به تصویب رساندند که بر اساس آن << هرگونه تردید در مورد کشتار یهودیان در جنگ جهانی دوم، وجود اتاق های گاز و حتی کم ترین تردید در رقم شش میلیونی یهودیان کشته شده جرم تلقی می شود!

و هر کس در فرانسه از این قانون تخلف کرده و در سه موضوع یاد شده تردید کند به یک ماه تا یک سال زندان و پرداخت دو هزار تا سیصد هزار فرانک جریمه محکوم می شود.>>

بعد ها با فشار آمریکا، انگلیس، فرانسه و آژانس صهیونیستی این قانون در دیگر کشور های صهیونیستی نیز به تصویب رسید به طوری که امروز هر گونه تردید درباره ی هلوکاست مورد ادعا و ابعاد و اجزای آن دراروپا جرم تلقی می شود. بعد از رنسانس تا کنون اروپاییان و به ویژه فرانسوی ها از سال های سیاه قرون وستا به تلخی یاد می کنند و دادگاه های <<انگیزاسیون>> و اجبار گالیله به توبه کردن را باعث شرمساری و ننگ تاریخ می دانند و این در حالی است که هم اکنون اروپا، آمریکا و ... درباره ی هلوکاست دقیقاً و بدون کم و کاست از همان قوانین شرم آور و خالی از کم ترین نشانه ی عقل و شعور پیروی می کنند و این فقط یک نمونه از مفهوم آزادی اندیشه و مظهر دموکراسی در غرب است! پرفسور <<دوبرفوریسون>> استاد دانشگاه معروف لیون فرانسه و کارشناس عالی رتبه بررسی و ارزیابی اسناد و مدارک تاریخی که شهرتی جهانی دارد تحقیقات علمی و مستند خود را در کتابی با عنوان <<اتاق های گاز واقعیت یا افسانه؟>> جمع آوری کرده که سید ابوالفرید ضیاءالدینی آن را به فارسی ترجمه کرده است.4

<<روژه گارودی>> محقق مسلمان فرانسوی در کتاب تاریخ یک ارتداد بر اساس تحقیقی درباره ی هلوکاست نوشته و در نهایت دروغ بودن این قتل عام یهودیان را به اثبات رسانده است. برایهمین هم در فرانسه محاکمه شد. وی در تحقیقاتش ثابت کرده است که اصالت متون تهیه شده درباره ی کوره های آدم سوزی نازی ها خدشه پذیر و با تردید همراه است و سند معتبری در این باره موجود نیست.

صهیونیست ها بر این عقیده اند که نازی ها یهودیان را در اتاق های گاز با گاز<<HCN>> قتل عام کرده اند. گارودی با تحقیقات خود نشان داد که اولاً اعدام با گازHCN با توجه به قیمت بسیار بالایی که دارد گران ترین شیوه است ثانیاً مکان هایی که صهیونیست ها به عنوان اتاق گاز معرفی کرده اند اصلاً قابلیت چنین کاری را ندارد زیرا این گاز باید در پوششی از فولاد اکسید نشدنی نگهداری شود و درب ها باید مجهز به لوله هایی از پنبه ی نسوز کائوچویی مخصوص یا تفلن باشند. متخصصان پزشکی قانونی نیز پس از بازدید از این مکان ها اظهار داشتند که استفاده از گازHCN در این تعسیسات فوق العاده خطرناک بوده و در این مکان هیچ تجهیزاتی برای مهار این گاز وجود نداشته است. آثار بر جای مانده نشان می دهد که از کوره ها به عنوان مکان هایی برای سوزاندن مردگان مبتلا به تیفوس برای جلوگیری از شیوع بیماری استفاده می شده و مسئله ی نسل کشی یهودیان در میان نبوده است. در حقیقت تصویری که از کوره های آدم سوزی و اتاق های گاز هیتلر در اذهان مردم جهان وجود دارد تنها محصول سینمایی کمپانی های بزرگ فیلم سازی صهیونیستی است. آن ها بدین وسیله همواره کوشیده اند تا از اروپاییان طلب کار باشند و چهره ای رنج کشیده از خود ترسیم کنند. صهیونیست ها با بهره گیری از دروغ هلوکاست همواره کوشیده اند تا چهره ی زشت و تنفر انگیز خود در نزد ملل اروپایی را که به سبب ریاخواری، رشوه گیری و فساد اخلاقی در طول سالیان متمادی به وجود امده بود پاک و پس از آن هر حرکت ضد صهیونیستی را به رفتار خشن نازی ها منتسب کنند.3   

هلوکاست به معنای سوزاندن چیزی با آتش است که به طور کامل از بین برود. برای اولین بار در سال 1942 میلادی فردی به نام << الی ویزل >> از این نام استفاده کرد. در آن زمان هیچ کس و هیچ محفل علمی ، تاریخی ، مطالعاتی و تحقیقاتی به آن توجه نکرد. در اواخر جنگ جهانی دوم صحنه های دلخراش بعضی از اردوگاه های اسرا و اجساد روی هم انباشته شده که از بیماری تیفوس جان داده بودند زمزمه های ایجاد کوره های آدم سوزی را افزایش داد. صهیونیست ها با ابزار تبلیغاتی خود به طور گسترده روی این مسئله سرمایه گذاری کردند. صهیونیسم جهانی برای تثبیت هولوکاست اهمیت سیاسی فوق العاده ای قائل است و برای همین است که تنها نویسندگانی برنده ی جایزه ی نوبل می شوند که ارادتی خالصانه و صادقانه نسبت به صهیونیسم و ماجرای دروغین قتل عام 6 میلیون یهود داشته باشند. جایزه ی ادبی نوبل 2002 میلادی به یک یهودی مجارستانی به نام << ایمرکرتس >> داده شد. موضوع آثار وی در مورد یهودی کشی نازیسم است. صهیونیسم سیاسی اساساً و ذاتاً یک پدیده ی استعماری است که در آن به مسئله ی ایجاد کشوری مهاجر نشین توجه شده است. استثمار << افراد بومی >> منحصراً در دستور کار صهیونیست ها نیست بلکه محروم کردن بومی ها از زمینشان اخراج آن ها برای گرفتن کارشان مجبور کردن آن ها به جلای وطن یا ایجاد استضعاف سیاسی در مملکت و خلاصه استقرار اختلاف نژادی و گرفتن جای آن ها هدف اصلی صهیونیست ها است. شعار های اصلی صهیونیسم سیاسی نیز با این اصول هماهنگ است؛سرزمین یهودی، کار یهودی ، دولت یهودی.1